«Η προσκόλληση του βρέφους και οι συνέπειες στην αυτοεκτίμησή μας»

Με μια επιτυχημένη εισήγηση του Παιδοψυχιάτρου κ. Δ. Πέτρου που αφορούσε στο θέμα της «Προσκόλλησης του βρέφους και των συνεπειών στην αυτοεκτίμησή μας» έγινε η έναρξη των συναντήσεων του Λαϊκού Πανεπιστημίου Κιλκίς στις οποίες η Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση Κιλκίς αποτελεί συνεργαζόμενο φορέα.
Πρόκειται για μια θεωρία που υπόσχεται πολλά σ΄ ένα πλήθος ερευνητών και ειδικών επιστημόνων της ψυχικής υγείας, καθώς συνδέεται με την ανάπτυξη μιας υγιούς προσωπικότητας και την ικανότητα να αναπτύσσει συναισθηματικούς δεσμούς οικειότητας με άλλα άτομα. Η ποιότητα της προσκόλλησης έχει αναγνωριστεί ως ένα βασικό χαρακτηριστικό στην ανάπτυξη της προσωπικότητας του ατόμου που διαμορφώνεται στην παιδική ηλικία και αποκρυσταλλώνεται στην εφηβική ηλικία.

Ο J. Bowlby μας έδωσε μια θεωρία της ανθρώπινης προσαρμογής και απέδειξε την έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου για τη δημιουργία δεσμού, ως βασικό παράγοντα στην εξελικτική πορεία του ατόμου. Τόνισε ότι δεν είναι ενστικτώδης ανάγκη, κάτι που δεν θα βοηθούσε την εξέλιξη της προσωπικότητας, αφού θα λειτουργούσε απλά και μόνο για την στιγμιαία ικανοποίησή της.

Τι ακριβώς όμως εννοούμε με τον όρο «Δεσμός Προσκόλλησης;» (attachment). Η έννοια αυτή μπορεί να οριστεί ως μια έντονη συναισθηματική σχέση μεταξύ του βρέφους και του βασικού προσώπου που το φροντίζει (φροντιστής). Αποτελεί μια διαρκή συναισθηματική σύνδεση που παράγει την επιθυμία για συνεχή επικοινωνία των εμπλεκομένων προσώπων καθώς και τη δυσφορία κατά τη διάρκεια του αποχωρισμού. Τα βρέφη δημιουργούν στενούς συναισθηματικούς δεσμούς με το πρόσωπο που τα φροντίζει (συνήθως η μητέρα) γιατί με αυτόν τον τρόπο, αφενός εξασφαλίζεται η συναισθηματική σχέση με το κύριο πρόσωπο παροχής φροντίδας και αφετέρου δημιουργείται μια ασφαλής βάση για να μπορέσει το βρέφος να εξερευνήσει το περιβάλλον γύρω του.

Εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι επηρεάζεται η αυτοαντίληψη του ατόμου καθώς και η εξελικτική του πορεία με αποτέλεσμα, πολλές φορές, την προβληματική κοινωνική ανάπτυξη. Oi διαπροσωπικές σχέσεις και η διαπροσωπική αλληλεπίδραση συνδέονται άμεσα με την αυτοεικόνα, την αυτοεκτίμηση κα την αυτοπεποίθηση του ατόμου. Είναι, πλέον, σαφές ότι τα πρώτα βιώματα του παιδιού, έχουν μακροπρόθεσμες συνέπειες στη διαμόρφωση της προσωπικότητας, στην οργάνωση της συμπεριφοράς και στην ανάπτυξη στενών διαπροσωπικών σχέσεων.

Σ΄ ένα γενικότερο πλαίσιο επαναπροσδιορισμού των ανθρωπίνων σχέσεων φαίνεται να φέρουμε μεγάλη ευθύνη καθώς σ΄ ένα πρώιμο στάδιο ανάπτυξης και φροντίδας του παιδιού ο ρόλος μας αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο μιας υγιούς και ασφαλούς προσωπικότητας που θα το απομακρύνουν από την ανασφάλεια και κατά συνέπεια την πιθανή θυματοποίηση. Το συναίσθημα της προστασίας και της εμπιστοσύνης θα αποτελέσουν ένα γερό θεμέλιο της προσωπικότητας του ατόμου ισχυροποιώντας την αίσθηση της αυτοεικόνας και της αυτοεκτίμησης, δίνοντας στο άτομο ένα αντιστάθμισμα για να αντιμετωπίσει τις αντιξοότητες και τις «κρίσεις».

Η Υπεύθυνη
Συμβουλευτικού Σταθμού Νέων
Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Κιλκίς
Σωτηρία Καρολίδου
MSc.Φιλόλογος -Θεολόγος