Το τίμιο ξύλο του Σταυρού του Χριστού υπερβαίνει τους νόμους της φύσεως

[εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως & Πολυκάστρου] 

Πολύτιμη ποιμαντική ευκαιρία αμεσότερης προσωπικά και συλλογικά επικοινωνίας αποτελεί ο Αγιασμός για τη νέα μαθητική χρονιά· τόσο με τους μαθητές, όσο και με τους εκπαιδευτικούς και τους γονείς των μαθητών, με παριστάμενες σ᾽ αυτήν την ευκαιρία και τις τοπικές Αρχές· για κάθε κληρικό-εφημέριο ενορίας με εκπαιδευτήρια, πολύ δε περισσότερο για κάθε Ποιμενάρχη Μητροπόλεως.
Ασφαλώς, το πλήρωμα αυτής της επικοινωνίας βιώνεται στο μυστήριο της εκκλησιαστικής λατρευτικής συνάξεως, της θείας λειτουργίας-κοινωνίας. Προς αυτήν προσανατολίζουν όλες οι δοκιμές του ποιμαντικού διαλόγου, κάθε “πορεία ευαγγελισμού”, με τη μαρτυρία της ίδιας της παρουσίας του ποιμένα, με το λάλημα της καρδιάς του, με τη θεολογία της άληκτης ενθεώσεως και ομολογίας, και μάλιστα σε καιρούς εμπορείας του ανθρώπου ως απαξίας.

Με συναίσθηση της ποιμαντορικής μας ευθύνης κατενώπιον του ζώντος Θεού και της Εκκλησίας, ειδικότερα των παιδιών μας και των νέων ανθρώπων, αλλά και των δασκάλων τους, αποτολμήσαμε μιαν άλλη απόπειρα επικοινωνίας για να αναθερμάνουμε την πίστη στον αληθινό Θεό, “τον θαυμαστοποιόν και παντοδύναμον και παντοκράτορα” (εκ των Ορθρινών Ευχών). 

Με την άγια συγκαταβατική παρουσία Του και την ευεργετική Του πρόνοια και Χάρη μας προσφέρει με πολλές ευκαιρίες “την εποπτεία της μεγαλειότητός Του” (πρβλ. Β Πέ. 1:16). Και τροφοδοτεί την εμπειρική θεολογία, αυτό που θα ανέλυε ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ως αποδεικτική (πρβλ. Παναγιώτου Χρήστου, Εισαγωγή εις Γρηγορίου του Παλαμά έργα 1, όπως θαυμάσια τα διερμηνεύει ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου & Αγίου Βλασίου Ιερόθεος εις “Διαλεκτικοί και Αποδεικτικοί Συλλογισμοί περί θείων και ανθρωπίνων”, Βελλά, Επιστημονική Επετηρίδα, τ. Ε , 2009, σσ. 11 εξ.).

Περιστοιχισμένοι από επιτελείς κληρικούς μας και το Δήμαρχο Παιονίας κ. Αθ. Λαπόρδα, την Αντιδήμαρχο κ. Μαρία Μπαλάνη, την σχολική Σύμβουλο Θεολόγων Κιλκίς κ. Ελένη Μιχαλοπούλου, πολλούς γονείς και κηδεμόνες, από ανθρώπους δηλαδή σχεδόν κάθε ηλικιακής διαβάθμισης και φιλερευνητικής διαθέσεως, πάντως όλους αμείλικτους κριτές της αληθινότητας των πραττομένων, προσήλθαμε και φέτος χαρούμενοι, αγαπώντες το λαό μας, πονούντες τα παιδιά μας, επιποθούντες και αποζητούντες υπέρ αυτών “τα κρείττονα και εχόμενα σωτηρίας…” (πρβλ. Εβρ. 6:9). 

Τελέσαμε τον καθιερωμένο Αγιασμό, με τις προβλεπόμενες Ευχές για τη νέα χρονιά, σε τούτο μόνο νεάζοντες: στη χρήση αποτμημάτων του Τιμίου Ξύλου του Παναγίου Σταυρού του Σωτήρος Χριστού. Τους προενημερώσαμε με δυό λόγια για τη ζωοποιό δύναμη του Τιμίου Ξύλου (όπως και του ιδίου του συμβόλου-σχηματισμού του Τιμίου Σταυρού) εξαιτίας της χαριτοδοσίας από τον ίδιο τον Σωτήρα, τον αληθινό Θεό μας. Ζητήσαμε ευκαιριακά την καλοπροαίρετη συμβολή όλων, με διάθεση πίστης, καθαρότητας και αγάπης, ως προϋπόθεση της ευλογίας του Θεού. Αγιάσαμε το ύδωρ ρίπτοντες μία ελαχίστη ακίδα Τιμίου Ξύλου, η οποία επέπλεε καθ᾽ όλη τη διάρκεια του Αγιασμού. 

Και τελικά με την επίκληση της Αγίας Τριάδος και το “Κύριε ελέησον” από στόματος όλων των παιδιών, ως κοινό προσευχητικό αίτημα, καταβυθίστηκε στον πυθμένα της φιάλης σε πείσμα κάθε φυσικού νόμου! Αγιάζοντας όλο το περιεχόμενο της φιάλης με τόσο αισθητό και συγκλονιστικό θαυμαστό τρόπο. Ανθρωπίνως απρόκλητα. Επιστημονικώς ανεξήγητα. Ακόμη και οι παραμικροί ενδοιασμοί ενίων μεγάλων φιμώθηκαν εμπρός στη θέα του θαυμαστού συμβάντος. Και αυτό επαναλήφθηκε σε όλα τα σχολεία της Γουμένισσας, κατά την τελετή του Αγιασμού. 

Στον Αγιασμό που έγινε στο Β΄ Δημοτικό Σχολείο παρών ήταν και ο εκπαιδευτικός-γυμναστής και αθλητικογράφος κ. Κων. Ίντος με τον οποίο αναμιμνησθήκαμε ένα περιστατικό που συνέβη στη Λάρισα, το είχα ζήσει προσωπικά και σχετίζονταν με τον Αγιασμό. Στις 6 Σεπτεμβρίου 1979 στο Κάστρο Βοιωτίας σε τραγικό αυτοκινητιστικό δυστύχημα ο μοναδικός διασωθείς από τους τρεις επιβαίνοντες ήταν ο ποδοσφαιριστής Γιάννης Βαλαώρας. Με την έναρξη της αθλητικής περιόδου, είχε προηγηθεί στο γήπεδο Αγιασμός. 

Ο εν λόγω ποδοσφαιριστής δεν περιορίσθηκε μόνο στο ράντισμα του ιερέα και στην προσκύνηση του Τιμίου Σταυρού. Δείχνοντας το σεβασμό και την τιμή προς το αγιασμένο νερό, πήρε από αυτό, έρριξε στο πρόσωπό του και αλείφθηκε στο σώμα του, αδιαφορώντας για τις τυχόν ειρωνείες. Όπως ομολόγησε αργότερα, αυτό το έκανε σε κάθε Αγιασμό. Κατά την επιστροφή ήταν ο μόνος που διασώθηκε από θανατηφόρο τροχαίο εντελώς αλώβητος. Ο διασωθείς απέδιδε τη σωτηρία του στην ευλογία του Αγιασμού.

Εμπρός στη θέα του θαύματος, αυτής της μυστηριώδους αλλά αισθητής ενέργειας του αθεάτου Θεού, αποθαύμαζαν όλοι οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί και οι λοιποί παριστάμενοι το μεγαλείο της εμπειρικής πίστης μας. Ανατροφοδοτήθηκαν με τόσο απτό και αδιάψευστο τρόπο (όπως συμβαίνει με την παμπληθύν όλων των θαυμασίων της Εκκλησίας μας) στην αδιάστατη εγγύτητα του ενανθρωπισμένου Θεού μας “του αγαπώντος ημάς εις τέλος” (Ιω. 13:1), αφού είμαστε σώμά Του με Εκείνον κεφαλή μας (Α Κορ. 12).

Τον αυτό ειλικρινή ενθουσιασμό εκδεχόμεθα διαρκώς από όλα τα παιδιά μας, που ένιωσαν την όλη παρουσία και μαρτυρία και έμπρακτη διδαχή μας ως άλλο ένα άνοιγμα καρδιάς και αμοιβαία “είσπραξη” του κοινού θησαυρού με τον οποίο μας δωροφόρησε το μέγα έλεος του Υψίστου. Άλλωστε, όλα αυτά εντάσσονται ―όπως προοιμιακά τονίσαμε― στο μυστήριο της θεοκοινωνίας, στο μυστήριο της Εκκλησίας, στο μυστήριο της βιουμένης αποκαλύψεως του ζώντος και μοναδικού Τριαδικού Θεού μας.

Με τη δική Του προστασία και ευλογία ευχόμεθα να νοηματίζεται η εκπαιδευτική πράξη, χάρη στην καρδιακή στιβαρή πίστη καθηγητών-δασκάλων-μαθητών-γονιών.