Για την ενότητα της Αριστεράς και της Αριστερής Κυβέρνησης

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χαλίτσιος 
Πληθαίνουν τον τελευταίο καιρό στον πανελλαδικό αλλά στον τοπικό τύπο τα καιροσκοπικά και ψηφοθηρικά κελεύσματα του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προς το ΚΚΕ (και σε άλλες πολιτικές δυνάμεις) είτε για κοινή κάθοδο στις εκλογές προκειμένου να πάρει η αριστερά το μπόνους των εδρών και να κυβερνήσει, είτε για κοινά ψηφοδέλτια στις μονοεδρικές. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ επικαλλούμενος την ενότητα της αριστεράς προσπαθεί να υφαρπάξει την ψήφο λαϊκών στρωμάτων που πολλές φορές καλοπροαίρετα «τσιμπάνε» σε τέτοια ευκολόπεπτα συνθήματα που αγγίζουν τις βαθύτατα αγωνιστικές ρίζες του ελληνικού λαού. Ισχυρίζονται ότι μια τέτοια κυβέρνηση θα πάει στην ΕΕ, στο ΔΝΤ και στην ΕΚΤ και θα διαπραγματευτεί το χρέος, θα το μειώσει και θα καταργήσει το μνημόνιο για να δουν άσπρη μέρα τα λαϊκά στρώματα.

Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς από τις ψεύτικες ελπίδες που πουλάνε και από τις αυταπάτες με τις οποίες προσπαθούν να «ποτίσουν» την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Ας ξεκινήσουμε από την ενότητα της αριστεράς και το κατά πόσο αυτό αφορά το ΚΚΕ. Αρχικά, κανείς δεν εμποδίζει αυτούς που αυτοαποκαλούνται αριστεροί να ενωθούν μεταξύ τους. Αλλά ποιοί μιλούν για ενότητα; και γιατί ο Κουβέλης αρνήθηκε κατηγορηματικά την πρόταση τους; Επειδή, όμως αναφέρονται και στο ΚΚΕ ξεκαθαρίζουμε ότι το ΚΚΕ είναι Κομουνιστικό Κόμμα, κόμμα με ταξικό πρόσημο (κόμμα της εργατικής τάξης) και όχι γενικά και αόριστα αριστερό κόμμα. Εξάλλου, υπάρχουν ακόμα μέλη και στελέχη στο ΠΑΣΟΚ που λένε ότι είναι αριστεροί και στηρίζουν αναφανδόν τα έργα και τις ημέρες του ΠΑΣΟΚ με κάποιες όψιμες αποστάσεις. Το μεν ΚΚΕ παλέυει για την ανατροπή της εξουσίας της αστικής τάξης και η αριστερά τους παλεύει να συμμετέχει σε μια κυβέρνηση όπου σημαντικό ρόλο στην οικονομία θα έχουν οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές και οι τραπεζίτες η οποία θα μεριμνά να αυξάνουν αυτοί τα κέρδη τους και οι εργαζόμενοι τους μισθούς τους, δηλαδή κόμμα της ταξικής συνεργασίας. Σαν μην έχουν παρθεί όλα αυτά τα μέτρα στην Ευρώπη και στην Ελλάδα με σκοπό την αύξηση των κερδών των κεφαλαιοκρατών που περνά μέσα από τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης.
Ας δούμε όμως αν είναι ειλικρινής ή προεκλογικό πυροτέχνημα μια τέτοια πρόταση από την πλευρά του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Ας κάνουμε μια ανασκόπηση τη στάση που κράτησε μόνο τα τελευταία δύο χρόνια σε διάφορες πολιτικές και συνδικαλιστικές μάχες που έδωσε το ΚΚΕ και το εργατικό λαϊκό κίνημα. Παράδειγμα πρώτο: δημοτικές εκλογές στην Ικαρία. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ συνεργάζεται με κόμματα του «ευρύτερου αριστερού χώρου» όπως ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του ΛΑΟΣ και τους Οικολόγους της κουλτούρας των συνεργασιών όπως έχει δείξει η ευρωπαϊκή πείρα του χώρου, προκειμένου να βάλει εμπόδια στην ενίσχυση του στηριζόμενου από το ΚΚΕ, προφανώς μη αριστερού, ψηφοδελτίου. Παράδειγμα δεύτερο: αρχαιρεσίες σε μια σειρά από εργατικές ενώσεις, συλλόγους και σωματεία όπου οι δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ σχηματίζουν πάλι συνδυασμούς με συνδικαλιστές που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Παράδειγμα τρίτο: σε κάθε εργατικό αγώνα που υπάρχει τάση ριζοσπαστικοποίησης εργατικών συνειδήσεων όπως α) ο αγώνας των χαλυβουργών. Εκεί ο εκπρόσωπος του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στο εργατικό κέντρο Βόλου χαρακτήρισε αναποτελεσματικές τις κινητοποιήσεις, και καταψήφισε την απεργία αλληλεγγύης στους χαλυβουργούς σε όλη την Μαγνησία. β) θυμίζουμε ότι ο κος Τσίπρας χαρακτήριζε εξαλοσύνες τις απεργίες των ναυτεργατών. γ) μόλις προ ενός μηνός οι δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στο συνέδριο του εργατικού κέντρου Καρδίτσας κατέβηκαν σε κοινό ψηφοδέλτιο με την ΠΑΣΚΕ για να χτυπήσουν τις συνεπείς ταξικές δυνάμεις. Τα συμπεράσματα δικά σας.

Για τις φωτοβολίδες της κοινής καθόδου και των μονοεδρικών. Εδώ μιλάμε για πολιτική απατεωνιά του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Ξεκινώντας από τα εκλογικά και πρώτα απο την κοινή κάθοδο με στόχο το μπόνους των 50 εδρών και για το θέμα των μονοεδρικών, οφείλουμε να πούμε. Ή το νομικό του τμήμα δεν ξέρει να διαβάζει και να ερμηνεύει τον εκλογικό νόμο ή απλά κοροϊδεύει ξεδιάντροπα το λαό. Εμείς πιστεύουμε το δεύτερο και ξεκαθαρίζουμε. Το μπόνους σε περίπτωση συνασπισμού κομμάτων παίρνεται μόνο στην περίπτωση που το κάθε κόμμα κατά μέσο όρο περάσει το ποσοστό του δεύτερου σε εκλογική δύναμη κόμματος, διαφορετικά το παίρνει το πρώτο μη συνασπισμένο κόμμα. Αναφορικά με τις μονοεδρικές τώρα, το κάθε κόμμα ανάλογα με το ποσοστό που θα πιάσει στις εκλογές θα πάρει συγκεκριμένο αριθμό εδρών. Η κατανομή θα γίνει ανάλογα και με τις επιδόσεις του στις μονοεδρικές και τριεδρικές περιφέρειες. Αυτό σημάινει ότι αν το κόμμα αυτό για παράδειγμα είναι να πάρει x έδρες και δεν κερδίσει κάποιο από τα υπόλοιπα σε μια τριεδρική περιφέρεια ή το μεγαλύτερο ποσοστό σε μια μονοεδρική, τότε ο αριθμός των εδρών που θα πάρει θα προκύψει από το ποσοστό του και θα κατανεμηθεί ανάλογα με τον αριθμό ψήφων στις μεγάλες πολυεδρικές περιφέρειες. Σε κάθε περίπτωση που κερδίζει έδρα ή σε μονοεδρική περιφέρεια ή σε τριεδρική δεν αυξάνει τις έδρες του αφού αυτές αφαιρούνται από τις πολυεδρικές περιφέρειες δεδομένου ότι ο αριθμός των εδρών είναι σταθερός σύμφωνα με το πανελλαδικό ποσοστό του.

Για την κυβέρνηση της αριστεράς. Η οποιαδήποτε συμμετοχή του ΚΚΕ σε κάποια κυβέρνηση συνεργασίας που θα κληθεί να διαχειριστεί την κρίση θα είναι προδοσία για το εργατικό λαϊκό κίνημα και μεγάλο πισωγύρισμα για την εργατική τάξη και το λαό. Θα σημάνουν συνολικό πισωγύρισμα της συνείδησης και απογοήτευση. Δεν μπορεί, λοιπόν, μια κυβέρνηση της αριστεράς και να έχει φιλολαϊκή πολιτική με τα μονοπώλια στην ελληνική οικονομία και να είναι μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Και σε τελική ανάλυση, μια τέτοια προοπτική όχι μόνο συσκοτίζει τις πραγματικές αιτίες της κρίσης και άρα και τον άλλο δρόμο ανάπτυξης προς όφελος του λαού, που απαιτεί κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, ώστε τον παραγόμενο από τους εργαζόμενους πλούτο να τον καρπώνονται οι παραγωγοί του. Αλλά είναι και επικίνδυνη, γιατί τρέφει αυταπάτες για το ρόλο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, των μονοπωλίων. Αλλωστε, οι όποιες διαπραγματεύσεις γίνονται δεν αφορούν διαπραγματεύσεις για τους εργάτες, αλλά για το κεφάλαιο και τα όσο το δυνατόν περισσότερα οφέλη του.
Καμιά πολιτική πρόταση, όπως και αν ονομάζεται, φιλελεύθερη, σοσιαλδημοκρατική, «αριστερή», «ανανεωτική», δεν μπορεί να αποτελέσει φιλολαϊκή πολιτική διέξοδο, αν δεν θέτει ως ζήτημα αρχής τη ρήξη με τα μονοπώλια - βιομηχανικά, τραπεζικά, εφοπλιστικά, εμπορικά - δηλαδή, τη ρήξη με την καπιταλιστική ιδιοκτησία, τους κρατικούς θεσμούς της, τις διεθνείς συμμαχίες της. Και για να μην ξεχνάμε, ο Αλ. Τσίπρας δε λέει κουβέντα για τους βιομήχανους και τους εφοπλιστές, παρά μνημονεύει διαρκώς μόνο τους τραπεζίτες.
Προϋπόθεση ανάτασης του κινήματος, ριζοσπαστικοποίησης των συνειδήσεων, στην πάλη για ανατροπή του συστήματος, είναι η ήττα της αστικής ιδεολογίας, του επικίνδυνου οπορτουνισμού, των θεωριών και ιδεολογημάτων που επίσημα, ανοικτά και ξετσίπωτα υποστηρίζουν την «κοινωνική συνοχή», ταξική συνεργασία, δηλαδή υποταγή της εργατικής τάξης στην αστική, υποταγή των φτωχών λαϊκών στρωμάτων στα μονοπώλια.
Η εργατική τάξη και ο λαός πρέπει να ξέρουν την αλήθεια. Αν δεν έχεις τα μέσα, τους πόρους, την εξουσία, εάν δεν μπορείς να σχεδιάσεις πανεθνικά, με βάση τα κοινωνικοποιημένα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, τότε δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική προοπτική για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Επομένως, ακόμα και αν γίνει - όπως θέλουν ή ισχυρίζονται ορισμένοι πως θέλουν - «κυβέρνηση της αριστεράς», θα είναι μια κυβέρνηση, η οποία θα παίρνει κάποιες αποφάσεις στο κοινοβούλιο και έξω από το κοινοβούλιο θα γίνεται αυτό που θέλουν οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι μεγαλοξενοδόχοι. Εκείνοι που θα εξακολουθούν να κλέβουν τον πλούτο που παράγεται από τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα, που θα συνεχίζουν να εκμεταλλεύονται άγρια την εργατική τάξη, που θα καταδικάζουν τους φτωχούς αγρότες σε πείνα και ξεκλήρισμα. Και αυτό είναι βασικό κριτήριο για την ψήφο. Γιατί, στις επερχόμενες εκλογές η ψήφος σε δυνάμεις διαχείρισης του συστήματος αφοπλίζει την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα και τη δυνατότητά τους την επομένη της κάλπης να έχουν πολλαπλασιάσει τη δύναμή τους στο να βάζουν εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική, να ακυρώνουν μέτρα στην πράξη, να κάνουν μεγάλα βήματα μπροστά στην αντεπίθεση, για να ανατρέψουν την εξουσία του κεφαλαίου.
Για αυτό η ψήφος στο ΚΚΕ θα σημάνει την αντεπίθεση του λαού, θα τον δυναμώσει, θα του δώσει θάρρος, θα σπάσει την τρομοκρατία που καλλιεργείται σε όλες τις πτυχές της ζωής της εργαζόμενης λαϊκής οικογένειας. Και το πιο σημαντικό, με μπροστάρη ένα ακόμα πιο δυνατό ΚΚΕ, από καλύτερες θέσεις ο λαός θα μπορέσει να εμποδίσει νέα μέτρα, να παρθούν μέτρα ανακούφισης, αλλά και θα κάνει ένα βήμα μπρος για την προοπτική της απελευθέρωσης από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, για μια κοινωνία όπου γνώμονας για την ανάπτυξη θα είναι οι λαϊκές ανάγκες, για τον σοσιαλισμό-κομουνισμό.